Peter Brötzmann - jeden z najgłośniejszych i najbardziej radykalnych muzyków europejskiej sceny free, a jednocześnie jeden z jej nestorów, wydał chyba najbardziej zaskakujący album w całej swojej karierze. Dobiegający osiemdziesiątki artysta nagrał płytę solo, przy użyciu wyłącznie saksofonu tenorowego. To oczywiście nie czyni jeszcze I Surrender Dear wydawnictwem absolutnie wyjątkowym, bo co najmniej kilka podobnych produkcji Brötzmann w swoim dorobku posiada. To co w tym przypadku najbardziej zaskakuje to repertuar i sposób jego wykonania.
Peter Brötzmann - I Surrender Dear
/Trost Records, 2019/
„Rzeźnik z Wuppertalu”, który od zawsze zdawał się rozsadzać i dewastować jazzową tradycję, oto zdecydował się nagrać płytę w dużej części złożoną ze standardów, na czele ze sztandarową piosenką z repertuaru Billie Holiday Lady Sings The Blues. Utwór tytułowy, to również kompozycja kojarzona raczej z wykonaniem Binga Crosby’ego niż freejazzową awangardą. W zestawie dwunastu utworów znajdziemy jeszcze między innymi kompozycje Sonny’ego Rollinsa i Dizzy’ego Gillespiego, improwizację na podstawie tematu zaczerpniętego od Jana Sebastiana Bacha oraz kilka fragmentów autorstwa samego Brötzmanna.
Wyjaśnienie takich a nie innych wyborów repertuarowych znajduje się w notce wewnątrz okładki. W tym miejscu powraca motyw leśnych spacerów, który pojawił się w poprzednim wpisie, bowiem saksofonista wyznaje, że melodie, które znalazły się na płycie, zwykł pogwizdywać między innymi podczas wędrówek po leśnych ostępach. Być może I Surrender Dear jest więc najbardziej osobistym albumem Brötzmanna, cóż bowiem mówi o nas więcej niż to co nucimy pod nosem, gdy wydaje nam się, że jesteśmy zupełnie sami? Przypuszczenie to wydaje się tym bardziej wiarygodne, że rzadko kiedy niemiecki muzyk bywa tak bardzo liryczny jak na tym albumie, traktując wydobywane z instrumentu nuty z szorstką, bluesową, ale jednak pieszczotliwością.
► bandcamp